The World Blown Apart | Emma Talbot

Stel dat je met één druk op de knop je gedachten in beeld kon brengen. Een print van het complete arsenaal van beelden en gevoelens die bewust én onbewust door je heen schieten. Een soort mental image. Hoe zou dat eruit zien? Het werk van de Engelse kunstenaar Emma Talbot (1969) lijkt er dicht in de buurt te komen. Hierin vermengen herinneringen, angsten en obsessies zich met actualiteit, mythes en dichtregels. Talbot verbeeldt ze in talloze kleine tekeningen die ze vervolgens samenbrengt op grote zijden doeken. Herkenbare situaties naast raadselachtige taferelen. Alsof elke tekening een klein raampje is waardoor je bij een deel van het brein van de kunstenaar naar binnen kijkt.

Talbot kreeg de afgelopen jaren veel aandacht voor haar naïeve, cartooneske tekeningen van intieme momenten. De eerste ontstonden tien jaar geleden, na de dood van haar man. Waarom zou ze daarna nog kunst maken, vroeg ze zich destijds af. Waarom nog scheppen? Was het kunstenaarschap nog zinvol? Was het leven dat überhaupt? The World Blown Apart. Talbot stopte met schilderen en bereikte het dieptepunt van haar bestaan. Van daaruit begon ze te tekenen. Zonder beperkingen, alles wat er naar boven kwam. Ze tekende huiselijke taferelen en dagelijkse beslommeringen, maar ook fobieën en waanbeelden. De tekeningen worden bevolkt door stripachtige figuurtjes met kleine lijfjes en te grote, gezichtloze hoofden. Ze draaien plaatjes op zolder, liggen huilend op bed, doen gezamenlijk de afwas of helpen kinderen op weg. Soms vrolijk, dan weer pijnlijk, vaak herkenbaar en af en toe grenzend aan het paranormale. Korte scènes, onheilspellend als een filmstill, omdat de afloop ongewis is. Soms beperkt Talbot zich tot louter woorden: een kreet, een dichtregel of een songtekst. Nu ze het kunstenaarschap toch al had opgegeven was tenslotte alles mogelijk. Gaandeweg begon ze die tekeningen te combineren. Eerst in losse constellaties, later bracht ze ze samen op doek. Nu, ruim 10 jaar later, brengt ze tekst en beeld bij elkaar op loshangende zijden kleden. Intrigerende combinaties waarbij de kunstenaar zich niets lijkt aan te trekken van de logica van tijd, plaats en ruimte.