Jenny Saville

‘Het onderwerp van het menselijk lichaam is meer dan genoeg voor een heel leven,’ zei de Britse kunstenaar Jenny Saville (1970) ooit. Haar confronterende schilderijen weerspiegelen ‘de sensualiteit van vlees’ en dagen de conventionele schoonheidsnormen uit — zodanig dat haar werk in sommige landen gecensureerd is. De National Portrait Gallery presenteert een chronologisch overzicht van haar monumentale naakten en houtskooltekeningen, en onderzoekt tegelijkertijd haar diepe verbondenheid met de kunstgeschiedenis.

The Anatomy of Painting, algemeen beschouwd als Jenny Saville’s belangrijkste museale tentoonstelling tot nu toe, brengt 50 van haar werken uit de jaren 1990 tot nu samen. Aan het begin van haar carrière was haar focus sterk geworteld in anatomie – het was in veel opzichten de essentie van haar artistieke inspanningen. Met verf verbeeldde ze massieve, verschuivende oppervlakken van vlees in met huidtinten die roze, blauw en levendig rood vermengden, zo puur weergegeven dat aderen leken te pulseren onder het oppervlak.

Deze vroege werken waren zo indrukwekkend en fysiek aanwezig dat ze evenveel deden denken aan beeldhouwen als aan schilderen. Hier was de vrouwelijke vorm blootgelegd – rauw en onopgesmukt. Saville verklaarde destijds dat haar schilderijen niet waren gemaakt om te onderwijzen of te preken, maar om een gesprek op gang te brengen: wat definieert schoonheid? Traditionele opvattingen zijn vaak gebaseerd op een mannelijke perceptie van het vrouwelijk lichaam. Saville’s vrouwen waren mooi in hun uniciteit en vierden individualiteit boven conventie.