Werner Mantz | Architectuur en mensen

Werner Mantz wordt wereldwijd gezien als een van de grote architectuurfotografen van zijn tijd. Daarentegen is zijn portretfotografie minder bekend. In de tentoonstelling Architectuur en mensen worden voor de eerste keer zijn wereldberoemde architectuurfoto’s samen met zijn portretfoto’s gepresenteerd. Dit levert een spannende combinatie op en geeft meer inzicht in de manier waarop Mantz werkte.

Architectuur
Werner Mantz (Keulen, 1901 – 1983) staat bekend als een van de meest prominente fotografen van het Nieuwe Bouwen, de modernistische beweging in de architectuur in Keulen in de jaren 1920. Zijn sobere zwart-wit foto’s roepen de architectonische strengheid op van de gebouwen van architecten als Caspar Maria Grod, Wilhelm Riphahn en anderen. Mantz kreeg zijn opdrachten van deze avant-garde architecten en bouwbedrijven. Zijn foto’s werden gepubliceerd in architectuurtijdschriften. De focus daarbij lag op het moderne Keulen, weg van het middeleeuwse stadscentrum. Zo fotografeerde hij wereldberoemde gebouwen als de Kölnische Zeitung en het Blauwe Hof (1926). Zijn technische perfectie leidt er toe dat de façades van de gebouwen in zijn foto’s de verbeelding zijn van de moderniteit: heldere en lichte composities waarin het daglicht telkens tot een ander fascinerend lijnenspel leidt.

Portretstudio
Na tien jaar als fotograaf in Keulen te hebben gewerkt opende Mantz in 1932 in Maastricht een tweede studio. Na de Kristalnacht in 1938 voelde hij zich niet langer veilig in Keulen en vestigde zich definitief in Maastricht. Naast opdrachten voor architectuurfotografie verwierf hij in Maastricht bekendheid om zijn portretfotografie, met een accent op kinderportretten. Zelf beschouwde hij zijn in de Maasstad gemaakte portretten even belangrijk als zijn architectuurwerk, maar ze werden nauwelijks geëxposeerd.