Van vroeg tot laat | Teun Hocks

Teun Hocks speelt met de werkelijkheid. Hij gebruikt zelfgeschilderde decors en zelfgemaakte ‘props’. Hoewel beide appelleren aan de werkelijkheid, behouden ze hun kunstmatigheid. Het gebruik van fotografie (en film) versterkt het realisme dat vervolgens met een verfijnde inkleuring wordt genuanceerd.

In de voorstellingen van Hocks is er altijd iets wat wringt: de ene keer voel je dat het mis gaat lopen, andere keren is de situatie zo absurd dat ze niet waar kan zijn – of juist te mooi om waar te zijn, dan lijkt het eerder een droom. Deze ‘bevroren momenten’ zijn geconstrueerd zonder begin of eind. Hocks laat zo ruimte aan de kijker om zich in de voorstelling te verplaatsen. Hij of zij kan daar zelf betekenis aan geven en het verhaal verder invullen.

Hocks studeert van 1966 tot 1970 aan AKV|St. Joost in Breda. Op de academie leert hij kunstenaars als Moniek Toebosch en Pieter Laurens Mol kennen, met wie hij na zijn studie veel blijft omgaan. Hij behoort tot een groep kunstenaars die zich in de stad manifesteert. Behalve Hocks, Toebosch en Mol maken ook Marius Boender, Harrie de Kroon, Kees Mol en Sef Peeters deel uit van de harde kern.

Het werk van Hocks ondergaat in deze periode een grote ontwikkeling. Hoewel de meeste collega-kunstenaars in de jaren zeventig conceptueel werken, zoekt hij een manier om zijn werk voor een
breder publiek toegankelijk te maken. Hij bedenkt performances die hij filmt of fotografeert. Zo ontstaan zijn eerste ingekleurde foto’s als opmaat naar een eigen thematiek en beeldtaal. Hocks blijft tot 1992 in Breda wonen.