Tracing the lines | Melanie Isverding

Melanie Isverdings sieraden zijn afgewogen en perfectionistisch. Tegelijkertijd zijn ze een ontmoetingsplek, een arena, een strijdtoneel. Twee partijen staan ditmaal tegenover elkaar: twee materialen – glas en zijde – die beide evengoed kwetsbaar als sterk kunnen zijn. Ze vragen bij hun verwerking allebei veel aandacht. Wanneer een kunstenaar echter gaat afwijken van de platgetreden paden, vraagt dat om doorzettingsvermogen en engelengeduld. Gelukkig schrikt Isverding niet van enige ambachtelijke uitdaging.

In haar nieuwe serie broches worden de diverse onderdelen met elkaar vebonden door een zilveren frame. Het zilver dient tevens als het weefraam waarop fijne zijden draden worden aangebracht met een techniek normalerwijs toegepast bij mandvlechtwerk. Het resultaat zijn geometrische vlakken met een sprekende, subtiele textuur. Ook het glas treedt in een ongebruikelijke vorm op: niet transparant, maar opaak, niet als een volume of vlak, maar als omkransing. Het vormt een glanzend, strak belijnd kader om het zijden membraam.

Rest de vraag of het werk alleen gaat over materiaaleigenschappen en virtuositeit? Isverding zoekt in haar sieraden hoe dan ook altijd naar meer: de mens en zijn sociale context is nimmer afwezig. Of de nu te tonen stukken betrekking hebben op de relaties tussen idividuen onderling, of dat per object verschillende aspecten van één persoon worden verbeeld, blijft in het midden. Deze portretten zijn namelijk niet bedoeld als pasklare illustraties, maar eerder als handreikingen, suggesties. Ze overschrijden enerzijds de lijn tussen object en sieraad, anderzijds zullen ze in de toekomst de denkbeeldige lijn bespelen tussen drager en beschouwer.