Suctus | Ruudt Peters

Je zou Ruudt Peters kunnen beschouwen als een tuinman van een spanningsveld; iedereen die hem ontmoet, voelt zijn kokende energie. Dezelfde compromisloze en zelfvernietigende passie is te zien in zijn creatieve werk. Het voelt also de rook en het stof van een meteorietinslag net uiteen zijn gevallen en hitte afgeven. Het moment na een grote crash, waarin de stilte oorverdovend is. In stilte, roepen de broches uit de Suctus-serie eerdere drama’s op, net als de opgegraven, grijze gipsen lichamen uit Pompeii. Gebeurtenissen uit het verleden, maar de spanning is nog steeds voelbaar.

Met Suctus verwijst Rudt naar iets dat universeler is dan een specifieke religie. Net zoals alle tallen voortvloeisels zijn van een gemeenschappelijke taal vóór de Toren van Babel, zo leiden alle religieus naar dezelfde oergod. Zo spreekt Ruudt ook van een oerbron als het gaat om de essentie van de menselijke ziel. Zijn werk roept de vraag op wat belangrijkers is: het vat, of de ruimte in het vat. Er is iets wat vasthoudt, en iets wat wordt vastgehouden.

Als je je eenmaal hebt overgegeven aan de verleidelijke krachten van Suctus, is er dan nog een weg terug? Het ergste wat er kan gebeuren, is dat je terugkeert als dezelfde persoon die je was toen je binnenkwam.

Urmas Lüüs