Ragnar Kjartansson | Time changes everything

De IJslandse kunstenaar Ragnar Kjartansson (1976) werkt met alle denkbare media. Van grootschalige video-installaties, performance en keramiek, tot schilderkunst, theater, opera en popmuziek. In Time Changes Everything, een uniek en actueel overzicht van Kjartanssons werk en zijn eerste in Nederland, komen ze allemaal aan bod. Uithoudingsvermogen, clichés en een diep romantisch verlangen zijn daarin terugkerende thema’s.

De tentoonstelling omvat een uiteenlopende reeks werken waarin de kunstenaar in mantra-achtige herhalingen de tijd oprekt tot bijna religieuze proporties. Van de even uitbundige als ingetogen performance Woman in E (2016) (een vrouw met een elektrische gitaar die in een gouden decor voortdurend het akkoord E-mineur aanslaat) tot de inmiddels klassieke serie The End – Venezia: 144 olieverfschilderijen die Kjartansson in 2009 maakte als performance tijdens de Biënnale van Venetië. Er zijn ook maar liefst zes verschillende videowerken te zien, waaronder het poëtische No Tomorrow (2017-2022). Dit ballet voor acht dansers met acht gitaren — in samenwerking met choreografe Margrét Bjarnadóttir en songwriter Bryce Dessner — werd in 2017 live opgevoerd, maar is nu voor het eerst te zien als zesdelige video-installatie. Staand in het midden van de installatie trekken de dansers traag gitaarspelend en zingend voorbij, terwijl het geluid uit dertig verschillende geluidskanalen tot je komt. Het is een ode aan de liefde, de jeugd, de muziek en de schoonheid en een ode aan het moment waarvan je zou willen dat het eeuwig voortduurt.

Ook speciaal voor De Pont ontwikkelt Kjartansson op dit moment de nieuwe installatie Guilt and Fear, waarvoor hij samenwerkt met een Brabants keramiekatelier. Teruggrijpend op een romantisch gedachtegoed en met een sterk gevoel voor humor en ironie, raakt Kjartansson aan gevoelens van leven en dood, schoonheid en gevaar en volledige overgave en controle. Emoties die we allemaal herkennen, waarin angsten en verlangens groots en meeslepend worden gevierd. De tragikomische ondertoon waarmee hij zichzelf tegelijkertijd op de hak neemt, zorgt ervoor dat de toeschouwer zich volledig kan onderdompelen om daarna zowel opgeladen als bevrijd weer naar buiten te gaan.