Palimpsest | Philippe Braquenier

De natuurlijke fundering van ons geheugen is langzaam maar zeker aan het instorten. De basale menselijke eigenschap om dingen te onthouden en uit het hoofd te leren, verwordt steeds meer tot een ondergewaardeerde bezigheid omdat informatie wordt opgeslagen op externe apparaten en in digitale cloud services. Er is een diep menselijk verlangen om alle stukjes en beetjes informatie van de vergetelheid te redden en om onze wetenschappelijke en culturele kennis veilig te stellen. Dit verlangen betekent echter een steeds grotere afhankelijkheid van technologie en digitale media.

De stroomversnelling waarin de technologische ontwikkeling zich bevindt, draagt ook ernstige risico’s met zich mee. De afnemende levensduur van digitale edities en opslagcentra die gebruikt worden als het geheugen van de mensheid, levert een gevaar op voor het veiligstellen van complete kennisgebieden. Grote wetenschappelijke instellingen, zoals de Amerikaanse NASA, hebben te kampen met de uitdagingen die deze digitale revolutie met zich meebrengt. Hun noeste arbeid is zich steeds meer gaan richten op het herstellen van data uit oude bestanden voordat die voorgoed gewist dreigen te worden. Dit gezegd hebbende, zolang er niet met een grote mate van urgentie aandacht geschonken wordt aan het ontwikkelen van duurzame methodes om data veilig te bewaren, de digitale middeleeuwen een voldongen feit zouden kunnen worden.

Palimpsest, de komende expositie van Philippe Braquenier, komt voort uit dit zich ijlings ontwikkelende technologische landschap en legt getuigenis af van de hedendaagse infrastructuur van opslagplaatsen voor informatie. Het woord palimpsest wordt in de architectuur gebruikt om de opeenhoping van elementen door de tijd heen in het ontwerp van een specifieke plek aan te duiden. In de foto’s van Braquenier worden componenten uit de architectuur, technologie en natuur met een indrukwekkende helderheid verenigd. De bibliotheken, datacentra, en zowel natuurlijke als geconstrueerde omgevingen die Braquenier in zijn werk benadert, worden alle gekenmerkt door hun nauwe verwevenheid met de nalatenschap van menselijke kennis.

De nabijheid van natuurlijke en technologische omgevingen lijkt een wederzijdse afhankelijkheid tussen deze twee te suggereren. De interesse die Braquenier toont voor deze informatie-opslagplaatsen, heeft haar oorspong in de vraag wat de relatie tot het landschap en stedelijke infrastructuur precies behelst, om uiteindelijk te leiden tot reflectie op wat er nodig is om de historische archieven van de mensheid te behouden. De esthetische kwaliteit van Braqueniers werk is altijd zeer gebalanceerd en verfijnd, het zet ons ertoe aan om onze steeds ontkiemende interactie met technologie te heroverwegen.

Philippe Braquenier (1985) is een Belgische kunstenaar die met conceptuele en documentaire fotografie werkt. Hij studeerde aan de Helb INRACI alwaar hij zijn BFA in fotografie behaalde. Braquenier exposeerde eerder in het Fotomuseum Antwerpen, het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel, Aperture Foundation in New York en vele andere instellingen en galerieën.