Modern Nederland 1963-1989

Vanaf de jaren 60 van de twintigste eeuw wilde Nederland modern zijn. Kenmerkend was een voorliefde voor geometrische vormgeving en het gebruik van wit, zwart en grijs. De tentoonstelling ‘Modern Nederland 1963-1989’ geeft een levendig beeld van design, architectuur en kunst uit deze periode.

Het Nederlandse modernisme uit de periode 1963-1989 had een typerende vormgeving van monochromie, abstractie en geometrie. Het was onderdeel van een internationale modernistische beweging maar het was ook typisch Nederlands, zowel in de beeldtaal als in de maatschappelijke ambities. Overheidsbedrijven als de PTT, de spoorwegen en de belastingdienst droegen in hun ontwerpen eensgezind de naoorlogse Hollandse waarden van anti-traditie, tolerantie en democratie uit. Van postzegels tot Deltawerken, overal drukte de overheid haar stempel op openbaar design.

In de loop van de jaren negentig kreeg dit typisch Nederlandse modernisme echter een negatieve reputatie. De kritiek wordt samengevat in de beruchte term ‘onderwijzersmodernisme’: verstarde modernistische conventies leidden tot saaie grijze dozen die je uit morele overwegingen wel goed moest vinden. Dertig jaar later is bijna alles van deze stijl afgebroken, opgeruimd, vergeten of in depots opgeslagen.

Maar het is tijd voor een kritische herwaardering van het Nederlands modernisme van 1963 tot 1989. In het licht van het wereldberoemde maar maatschappelijk betekenisloze Dutch Design zijn de ontwerpen uit deze periode weer visueel verfrissend en de sociale ambities weer relevant.

Modern Nederland 1963 – 1989 toont een groot overzicht op het gebied van design, architectuur en kunst in de vorm van prototypen, maquettes, modellen en objecten van ontwerpers en kunstenaars als Bob Bonies, Ad Dekkers, Aldo van den Nieuwelaar, Wim Quist, Andre Volten en Carel Weeber.