Kees Verwey en zijn idolen | Breitner, Verster, Vuillard, Picasso, Appel e.a.

Kees Verwey (1900 – 1995) groeide op in een cultuur minnend gezin, met de artistieke voorhoede van begin 20ste eeuw om zich heen. Hij leerde schilderen; ging naar de academie en nam les in Haarlem, bij de schilder Henri Frédéric Boot. Verwey werkte in een laat-impressionistische stijl, na de oorlog werd zijn kunst expressionistischer. Portretten, bloemstillevens en atelierinterieurs horen tot zijn belangrijkste onderwerpen.

Verwey liet zich bewust beïnvloeden door de kunstenaars die hij bewonderde. De weerslag die dit had op zijn werk en zijn ontwikkeling, staat in deze tentoonstelling centraal. Tijdens zijn leven, dat bijna een eeuw beslaat, maakte de kunstenaar verschillende tendensen in de schilderkunst mee. Regelmatig greep Verwey het werk van anderen aan om zijn eigen schilderijen verdieping te geven. Al op jonge leeftijd kwam de kunstenaar in aanraking met het werk van George Breitner, Floris Verster en Willem Witsen. Vooral het werk van Verster maakte een onuitwisbare indruk. Ook het werk van Franse (post-)impressionisten zoals Pierre Bonnard en Edouard Vuillard had zijn weerslag, met name op Verwey’s aquarellen.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog werd Verwey gegrepen door het werk van de Cobra-beweging met kunstenaars als Karel Appel en Constant. Kubisten als Pablo Picasso en George Braque inspireerden hem later in zijn carrière tot het experimenteren met abstracte schilderkunst. Het werk van deze en andere kunstenaars opende nieuwe wegen voor de schilder, zichtbaar in schilderijen in wisselende stijlen. Stemmig of juist uitbundig van kleur, in een grove, spontane kwastreek, treffende lijn of juist een minutieus gebaar. Omringd door zijn inspiratiebronnen wordt de enorme vaardigheid en veelzijdigheid van de schilder Verwey onontkoombaar duidelijk.