Irma Horstman

In 2017 is de Kamper Kunstprijs uitgereikt aan beeldend kunstenaar Irma Horstman. Deze prijs wordt door de Adviescommissie Beeldende Kunst in opdracht van de gemeente Kampen twee jaarlijks uitgereikt aan een Kamper kunstenaar.

Irma Horstman (1960, Zelhem) woont vanaf begin jaren 80 in Kampen. Zij volgde daar de opleiding beeldhouwen aan de kunstacademie en werkte daarna 13 jaar in haar atelier aan de Bovenhavenstraat 14. Van 2002 tot 2015 verlegde ze haar werkgebied samen met haar partner graficus Henk Tichelaar naar een atelier bij Ommen.

Voor de Kamper Kunstprijs maakt Horstman het beeld “Wipe the tears from my eyes” naar het thema ‘water verbindt’. Het juryrapport vermeldde o.a.: ‘In het werk (van Irma Horstman, red.) … zijn de contrasten tussen droom en daad, tussen vloeibaarheid en vastheid, afstand en nabijheid, fysieke en geestelijke componenten, hard en zacht, organische uitstraling en meanderende vormentaal op poëtische wijze uitgewerkt.’

Typerend voor al het werk van Horstman is het zoeken naar verbinding in haar beelden tussen de organische vormen van mens en natuur en de emoties die het mens-zijn met zich mee brengt. De taal sluit zich daar tijdens het werkproces intuïtief bij aan in de vorm van een titel of gedicht.

Direct na haar studie in 1988 ging haar belangstelling uit naar de prehistorische kunst, vooral die van Zuid-Amerika. Na een bezoek aan Suriname groeide een besef van betrokkenheid bij de Europese (prehistorische) cultuur. De vaak religieus getinte symboliek in haar werk transformeerde in de loop der jaren tot abstracte tekens en verdween vervolgens helemaal. Ook de aanvankelijke figuratie, vooral in de vorm van koppen, is nagenoeg verdwenen.

Met het betrekken van het atelier in de bossen van Ommen werd de natuur een belangrijke inspiratiebron. Omringd door oude bomen, paddenstoelen, vogels en vleermuizen, veranderde het werk van symbolisch abstract naar totaal abstract. De organische invloeden, de levenscycli van planten en dieren die ze jarenlang op de voet kon volgen beïnvloedden de vormgeving en de manier waarop ze over haar beelden dacht. Het groeiproces werd belangrijker en het zo ontstane beeld kreeg betekenis en titel tijdens of na het maakproces. Het beeld bepaalt de taal. Horstman: ‘Dit beschouw ik als de essentie van het beeldend denken.’
Hoewel je haar beelden als abstract kunt beschouwen, doen ze vaak denken aan wezens die zich tot de wereld om hen heen of tot elkaar verhouden. Ze ontstaan vaak in paren en worden tot één werk gesmeed door een gezamenlijke titel. De menselijke emotie in de beelden herbergt ook de kwetsbaarheid. Ze buigen zich en vormen zich om hun gaten heen. Ze volgen de wet van de natuur en reiken allemaal naar boven naar de lucht en het licht. Hierbij speelt Horstman met vorm en restvorm en creëert zo vanuit een tweedimensionaal beeld de ruimtelijkheid van de derde dimensie.

Naast haar stalen en bronzen werken maakt ze ook papieren objecten, ruimtelijke tekeningen met een 3D pen en installaties in de natuur.