Guido van der Werve | Tastbare futiliteit

In het universum van Guido van der Werve zijn romantiek, de natuur en het sublieme nooit ver weg. Zijn films gaan over de nutteloosheid van het bestaan en tonen tegelijkertijd de eindeloze schoonheid ervan. In deze eerste overzichtstentoonstelling van Van der Werve wordt naast een ruime selectie van zijn films ook nieuw werk getoond.

Meestal is Van der Werve zelf de protagonist: op hardloopschoenen, in thermo-ondergoed of achter de piano, altijd in het zwart. Vaak legt hij extreme inspanningen vast, waarin hij het gevecht aangaat met zichzelf. Zo rent hij twaalf uur onafgebroken rondjes om zijn huis; staat hij 24 uur op de Noordpool terwijl de aarde onder hem draait; of legt hij een triatlon af van ruim 1.700 kilometer – tussen de kerk in Warschau waar Chopins hart is begraven en zijn officiële graf in Parijs.

In de films komen autobiografische elementen samen met thema’s als klassieke muziek, schaken en de natuur. Van der Werve, die een achtergrond heeft als klassiek geschoold pianist, componeert de muziek voor veel van zijn films zelf. Zijn werk, met beelden van een nietig lijkende mens te midden van overweldigende natuur, wordt vaak geassocieerd met de Romantiek. Maar naast extremen en melancholie is er in de films ook plaats voor droge humor.

Momenteel is Van der Werve bezig met een nieuwe film, Nummer achttien. Deze kwam tot stand nadat hij een ernstig verkeersongeluk kreeg. De film is sterk autobiografisch en gaat onder meer over het zware revalidatieproces. In de tentoonstelling zal ook nieuw werk te zien zijn dat uit Nummer achttien voortkomt.