Feed the monster | Shachar Cohen

In een maatschappij waarin het woord steeds meer verdrongen raakt door het beeld, is het voor een kunstenaar natuurlijk een feest om de eigentijdse beeldtaal als onderwerp te kiezen. De afgelopen jaren nam Shachar Cohen al de, in ons deel van de wereld vertrouwde, christelijke iconografie onder handen.

Voor zijn afstudeerproject aan de Akademie der Bildenden Künste in München – hij behaalde daar inmiddels een paar weken geleden zijn diploma – heeft hij zijn werkveld uitgebreid naar het terrein van leven en dood zoals die worden vormgegeven in video-spelletjes en manga strips of zijn terug te vinden in meer traditionele vanitas-symbolen.

Het aardige van visuele iconen is dat iedereen aanneemt dat ze voor alle beschouwers glashelder zijn, maar niets is minder waar. Dat een ‘kreeft’ kan fungeren als een vanitas-symbool, was mij tot heden onbekend. De schier oneindige hoeveelheid emoticons die elke mobiele telefoon aanbiedt, illustreert de veelheid aan emoties en hun zeer uiteenlopende verbeeldingen en onthult daarmee een vruchtbare voedingsbodem voor misinterpretaties. Ze leiden eerder tot onduidelijkheid, dan tot heldere communicatie…

Cohen besloot met zijn sieraden onbekommerd bij te dragen aan de verwarring. Hij ging uit van twee, relatief simpele ingrepen: hij beperkte zich tot de contourlijnen van de iconen die hij selecteerde, en verder gebruikte hij hoogglanzend gepolijst roestvrij staal. Ter versteviging werd de dunne metaalplaat bewerkt in een hydraulische pers – het ziet er daarna uit als een enigszins opgeblazen ballon. De vervorming van de reflectie in het spiegelend oppervlak maakt de herkenning van het teken nog lastiger, ook al omdat de buitenwereld deel uit gaat maken van het totaalbeeld. De kracht van deze sieraden is hun multi-interpretabele visuele taal: zowel de drager als de beschouwer kunnen er naar hartelust hun eigen ideeën op los laten; Shachar Cohen is de lachende derde.

Ward Schrijver
(© Galerie Rob Koudijs)