De missie, deel II | Pretty Brilliant

Ik weet het, je bent thuis de tweede golf en de consequenties aan het verwerken, maar we gaan gewoon door. Dus focus, laat je niet afleiden door obstakels, dat doe ik ook niet: ‘Ja maar, Nicole, jij doet toch eigenlijk precies hetzelfde als waartegen je vecht, want met een winternummer over alleen vrouwelijke kunstenaars sluit jij alle mannen weer uit.’ Kijk, dat lijkt een scherpzinnige observatie, maar is voor ruis zorgen op de lijn waardoor de beweging vertraagt, het vuur inzakt, en dingen veilig bij het oude blijven.

Marlene Dumas, Emily, 1994

Door alle ruimte te geven aan de stem van vrouwelijke kunstenaars in ons winternummer Pretty Brilliant, van 304 pagina’s, meen ik dat we niemand buitensluiten, maar het bestaande mannelijke perspectief aanvullen en verrijken, waardoor iets wat half en eenzijdig is, heel en rond wordt. En over een holistisch wereldbeeld gaat het komende winternummer, want we kijken naar oeuvres waarin alternatieve wereldordes worden verbeeld en ‘zachte waarden’ worden bepleit: naastenliefde, empathie en zorg voor de aarde.

De rode draad van het nummer is de poëzie van de Amerikaanse Emily Dickinson (1830-1886), zij die in afzondering leefde, dichtte, bakte, tuinierde – dit ter inspiratie, nu langzaam de stilte weer over het land valt. Ze schreef: I’ll tell you how the Sun rose en Hope is the thing with feathers. Zinnen die je zomaar de moed geven om dingen in beweging te zetten. Dus vat vlam, we hebben je nodig.

Ben Pretty Brilliant!