Laatste issue

No. 40 Winter 2025/2026 25,00

De zachte radicaliteit van samen eten

Een avond met The Macallan in Flore

Artikel

Asma el Ghalbzouri ging aan tafel in Hotel De L’Europe voor een diner met The Macallan. Een avond die draaide om verfijning, zachtheid en de kunst van het samen eten.

Fig 1. foto: Ashkan Mortezapour
tekst: Asma el Ghalbzouri

Twee weken geleden schoof ik aan bij een diner van The Macallan, gehost in restaurant Flore, verscholen in Hotel De L’Europe. Een plek die voor mij meer is dan een vijfsterrenadres. De L’Europe is een Amsterdams instituut, onafhankelijk gebleven, net als See All This. De bar waar Freddy Heineken zijn bier dronk. Een huis met geheugen en erfgoed, zo patsboem in mijn achtertuin. Dat gegeven alleen al maakt het een passende plek om te praten over zorg, tijd en aandacht.

Het diner markeerde de introductie van de vernieuwde visuele identiteit van de Double Cask, Sherry Oak en Colour Collection. De nieuwe uitstraling is ontworpen door de internationaal gerenommeerde ontwerper David Carson. Het persbericht spreekt over stroming, ambacht en oorsprong. Over whisky als tegenwicht voor haast.

Dat gedachtegoed kreeg aan tafel een fysieke vorm door de zorgvuldige precisie en de opvallende zachtheid van hoe alles was opgebouwd. We zaten aan tafel met brand ambassador Yoël van Eer en brandmanager Philippine Journée, die het diner liefdevol hostten – zonder regie of uitlegdrang, maar met een sterk staaltje storytelling. De nieuwe huisstijl werd niet alleen gepresenteerd maar ook beleefd, in de manier waarop de avond was opgebouwd, in de afwisseling van de gangen, in het vertrouwen in de ingrediënten, die prettig vergezeld werden door kleine kunstwerken van Eva Lynen die op de avond zelf de flessen kleurrijk beschilderde.

Kunstenaar Eva Lynen | foto: Ashkan Mortezapour
Fig 2. Kunstenaar Eva Lynen | foto: Ashkan Mortezapour

Dat vertrouwen deed me denken aan How to Host, het verhaal dat Jessica Collins schreef voor het winternummer van See All This, over hoe haar oma haar mensen ontving in haar keuken. Niet als gasten, maar als tijdelijke bewoners aan haar tafel. Zo schrijft ze: ‘Voor velen van ons maakt alleen al de gedachte aan het hosten van een diner ons stiknerveus, omdat we verstrikt raken in het ego van het hele gebeuren. Maar dan denk ik aan oma Teeny die voor haar karbonades zingt, wortels staat te snijden en aardappelen zout voor de vrouwen in haar leven die ze met alle liefde wil voeden.’

Die gedachte resoneert met het tienjarig bestaan van See All This, dat wordt gevierd met een nummer over eten, getiteld Cooking is Caring. Voor de lancering op 6 december kwam gastcurator Mory Sacko speciaal naar Nederland om voor ons te koken. Zijn diner was niet alleen een performance, die je kunt vergelijken met de prestaties van een topatleet, maar ook een gebaar, van eten als taal. Als een manier om nabijheid te organiseren.

Ook in mijn eigen praktijk als host van de Celebrate Sayf Dinner Club is dat uitgangspunt diep verankerd. In veel Noord-Afrikaanse/Marokkaanse huishoudens begint elk gesprek met dezelfde vraag: heb je al gegeten? Niet uit beleefdheid, maar als een check-in. Een manier om te peilen hoe het met je gaat zonder dat je erover hoeft te praten. Door iemand te voeden, erken je diens aanwezigheid. Hosten is daar geen rol, maar een verantwoordelijkheid. Ook in Restaurant Flore is die verantwoordelijkheid en zorg voelbaar.

‘Elk gesprek begint met dezelfde vraag: heb je al gegeten? Niet uit beleefdheid, maar als een check-in. Een manier om te peilen hoe het met je gaat zonder dat je erover hoeft te praten’

Fig 3. foto: Ashkan Mortezapour
Fig 4. Chef Bas van Kranen | foto: Ashkan Mortezapour

De keuken is grotendeels vegetarisch, maar allesbehalve voorzichtig. Wat hier wordt geserveerd is doordacht, gelaagd en uitgesproken. Groenten krijgen structuur, spanning en diepte. Elk gerecht voelt als een beslissing, niet als een concessie. Chef Bas van Kranen is een tovenaar. Het menu van de avond is verweven met drie expressies van The Macallan: Sherry Oak, 12 Years en 18 Years. Een pairing die fungeert als dialoog of als een herinnering die nog gecreëerd gaat worden – zoals die van Brand Ambassador Yoël, die de drie flessen Macallan 18 voor zijn drie zoons bewaart om met hen te kunnen proosten op hun achttiende verjaardag. De Sherry Oak brengt warmte en ronde tonen die het aardse van het gerecht versterken. De 12 Years geeft ruimte, lichtheid en een zekere helderheid. De 18 Years blijft langer hangen, is traag en complex. Whisky werd hier als vanzelf een inspirerend onderdeel van het gesprek aan tafel.

Wat me het meest bijbleef was de aandacht. Niet de soort die vraagt om vastgelegd te worden, maar die ontstaat wanneer niemand probeert te winnen. We keken elkaar aan. We aten langzaam. Gesprekken hoefden nergens naartoe. In een tijd waarin alles versnelt, voelde dit bijna radicaal. The Macallan positioneert zichzelf al jaren als hoeder van tijd en ambacht, geworteld in het idee van tijd in cycli in plaats van lineaire vooruitgang. Deze nieuwe visuele richting benadrukt die visie, die aan tafel in Flore tastbaar werd gemaakt.

Hosten vraagt lef, om ruimte te maken zonder te sturen. Om te zorgen zonder uit te leggen. Om te accepteren dat wat er ontstaat niet volledig te controleren is. Precies daarin schuilt de kracht van het samen eten. Het is een oefening in vertrouwen en een masterclass in het conserveren van cultuur. De tafel wordt een ontmoetingsplek, de maaltijd een gemeenschappelijke handeling. Want cooking is daadwerkelijk caring.

Recente verhalen