Het Gedroomde Museum van Jan Taminiau

Zijn enorme beeldhonger diende vroeger vooral als inspiratie voor zijn eigen werk, maar oog in oog met een werk van Louise Bourgeois realiseerde Jan Taminiau hoe belangrijk fysieke beleving is. Dat wil hij ook overbrengen in zijn gedroomde museum. See All This vroeg de ontwerper naar zijn favoriete kunstwerken naar aanleiding van zijn tentoonstelling in het Centraal Museum. 

Meer psychologie dan mode

‘We denken allemaal dat kleren kiezen een soort van ijdel tijdverdrijf is, maar de collectie die in je kast hangt zegt alles over de manier waarop je in het leven staat. Ik maak haute couture. Dat betekent dat in principe elke jurk specifiek voor één vrouw wordt gemaakt. Zij is als opdrachtgever mijn begin- en eindpunt. Toch komt bij het eindresultaat meer psychologie dan mode kijken, want jezelf (laten) kleden gaat over je wapenen tegen de wereld.’

‘Om bij mij uit te komen, moet je een soort avontuurlijke aanleg hebben en bereid zijn risico te nemen, want je krijgt hier iets dat je niet van tevoren kunt zien. Ik weet nog dat de eerste klanten bij me kwamen, hoe ontroerend ik dat vond. De eerste die bij mij een jurk van PTT-zakken kocht! Dat ze het lef had om zo’n oude postzak aan te trekken in de klassieke wereld van Chanel-pakjes.’

Jan Taminiau in zijn atelier in Baambrugge (Foto: Sven Signe den Hartogh)

Gedroomde Museum

In het gedroomde museum van Jan Taminiau zie je werk van (van linksboven naar rechtsonder) Michael Rakowitz (detail), Constantin Brancusi, Michael Rakowitz, Elena del Rivero, Louise Bourgeois, Montez Magno, Janet Cardiff en William Kentridge. ‘Deze werken raakten mij, zonder de kunstenaars te kennen. Eerst is er de fysieke aantrekking, daarna het ontdekken. Hoe meer ik me in deze kunstenaars verdiepte, hoe meer ik van ze ging houden.’

‘Het is iets waar ik nu pas langzaamaan interesse in krijg – in verzamelen, in musea, in het kijken naar kunst zonder dat ik het consumeer en gebruik voor eigen gewin. Ik bedoel, ik heb altijd een enorme beeldhonger gehad, een honger die ik als kind stilde door suikerzakjes van over de hele wereld te sparen en naar de collectie exotische sigarenbandjes te kijken van mijn vader. Maar de laatste tijd, en dat heeft zeker te maken met de invloed van mijn Spaanse vriend Juan, die vijfentwintig jaar lang voor Christie’s in Madrid heeft gewerkt, merk ik dat ik kunst ga waarderen voor wat zij in essentie is: kunst. Als iets autonooms dus, iets waarvan ik kan genieten, zonder dat ik het me meteen hoef toe te eigenen door het toe te passen in mijn werk.’

Elena del Rivero, For Barragán, #1 (2017), Travesia Cuatro, Madrid

Geluksgevoel

‘In mijn gedroomde museum zou ik dat gevoel van huiselijkheid, verrassing en fysieke beleving willen overbrengen. Het zou me moeten lukken je het geluksgevoel te geven dat je het werk bij toeval zelf ontdekt, of zoals je ook kunt hebben als je iets op een rommelmarkt of zolder vindt, iets dat vergeten is, verwaarloosd, maar dat door jouw oog opnieuw tot leven wordt gewekt. Een museum zonder het nadrukkelijke schilderij na schilderij, uitgelicht en statisch.’

Lees het hele interview met Jan Taminiau in het See All This #9.
De tentoonstelling Jan Taminiau – Reflections is t/m 26 augustus in het Centraal Museum in Utrecht.