In 2013 hing werk van haar in fotomuseum Huis Marseille, nu heeft fotograaf Awoiska van der Molen (Groningen, 1972) haar eerste solotentoonstelling in FOAM in Amsterdam. Haar fotografie 'toont het resultaat van langere periodes van isolement waarin van der Molen diep doordringt in het wezen van de afgezonderde wereld waarin ze fotografeert.’ Ze blijft langdurig alleen en slaapt in de natuur om zo de plek te doorleven die ze fotografeert. Alleen al met die compromisloze werkwijze dwingt ze respect af.
Blanco bestaat uit een ongeveer vijftiental hoogglanzende foto’s op bariet gemaakt tussen 2010-2015. Ik probeer te achterhalen of haar werk radicaler, leger, dieper zwart wordt in de loop der tijd, maar krijg geen antwoord. Het idee van ontwikkeling of vooruitgang staat dan ook haaks op wat ze met haar werk uitdrukt: tijdloosheid. Binnenkort wil ik nog een keer terug naar haar gitzwarte foto's kijken die te hoopvol zijn om te verontrusten.
Op dag 2 van de TEFAF probeerde ik het 'boze oog' (zie post hieronder) te vergeten door mij te richten op de cirkel - oud symbool van oneindigheid, zon en maan. De eerste woningen waren cirkelvormige tenten. De eerste dansen waren cirkeldansen. De voorstelling van de steen der wijzen, de ridders van de ronde tafel, de slang in de vorm van een cirkel die in haar eigen staart bijt stond voor wijsheid en onsterfelijkheid. Zelfs God werd bij gnostici omschreven als een cirkel waar de omtrek nergens en het middelpunt overal is. Cirkels op TEFAF 2016 zijn er genoeg - in voorstellingen van de aarde, in spiegels, juwelen en in de hedendaagse kunst van Anish Kapoor en Damien Hirst.
Het moet gelegen hebben aan de combinatie champagne, mensen en objecten dat ik tijdens de opening van TEFAF in een hallucinerende staat van bewustzijn kwam. Terwijl ik handen schudden, van stand naar stand liep en de uitzinnige uitstalling bestudeerde, kwam het mij voor dat een deel van de objecten schaamteloos terugkijkt als je je blik er op richt. Kijken en bekeken worden op TEFAF 2016.
Queensize in Museum Arnhem toont vrouwelijke kunstenaars uit de collectie van de Duitse verzamelaar Thomas Olbricht: Marlene Dumas, Vanessa Beecroft, Elizabeth Peyton. De tentoonstelling gaat over vrouw zijn en het vrouwenlichaam, waarvan de kwetsbaarheid en ontbering wordt uitgelicht meer dan zijn intelligentie en schoonheid. Of een man anders over deze tentoonstelling loopt dan een vrouw? Dat kan niet anders. Mannen bekijken en begeren het vrouwenlichaam, vrouwen ervaren dat lichaam (en die mannenblik). En precies met dit verschil word je op Queensize geconfronteerd. Sleutel tot het thema is het werk van de Turkse Sükran Moral dat verwijst naar L’origine du monde van Gustave Courbet, maar bij Moral is de kut geen heilige graal, maar een open wond. Ik kies hier voor Moral's Hamman dat de wens verbeeldt waarmee ik het museum verlaat: alsjeblieft, meisjes, vrouwen, ben frank en vrij en fier!