BREAKING #17
Het IJsselmeer
Het was een windstille zonovergoten dag aan de rand van het IJsselmeer met schapen op de dijken en zwart-witte steltlopers boven het schitterende wateroppervlak. We hadden twintig kilometer gelopen en zagen de kerktoren van de Van Doniakerk in Makkum al liggen, toen mijn reisgenote vroeg wat ik met deze wandeling voor ogen had: ‘Ik wil de leegte overbruggen,’ zei ik.
Ik had de laatste jaren nauwelijks contact gehad met mijn vriendin die in de verte op het kerkhof lag en die ik tijdens mijn studietijd in Amsterdam had leren kennen. Nu ze me was ontglipt, en ik zo maar haar rouwkaart in mijn handen had gehouden, waaruit bleek dat zij voor haar dood had gekozen, wilde ik enkele dagen in de buurt zijn van haar huis, haar vergezichten, haar Harlingen en haar graf.
Er had te veel maaklust in haar genen gezeten om de notaris te zijn waarop ze was afgestudeerd. De zelfgekozen dood is hopeloos ondoorgrondelijk, maar scheppingsdrift die geen uitweg vindt, of weerklank, kan een meedogenloos zelfdestructieve kracht zijn, dat weet ik wel. Ik had haar aan Claudy Jongstra willen voorstellen, de kunstenaar met een studio niet ver van haar vandaan. ‘Maar nee,’ zei ze, ‘dat komt nog wel eens, niet nu.’
Als ik uiteindelijk op haar graf zit en de dorre bloemetjes uit de vetplanten trek, volg ik de letters van haar naam in hardsteen. Mijn rechtschapen, stugge Friese Nynke met haar onvergetelijke krullen en prachtige lange benen, waarmee ze verhit haar fiets aanjoeg omdat ze altijd te laat van huis vertrok. ‘Tuinstra,’ bespotte ik haar bij aankomst, ‘wat kunnen jou en mij in hemelsnaam die paar minuten schelen?!’
Ben niet te laat,
Nicole Ex
Schrijf je in voor de kunstbrief en ontvang elke woensdag een nieuwe BREAKING-de-week-column van Nicole Ex in je inbox.