Toen ik tijdens mijn studie de opdracht kreeg Freuds werk te bestuderen, ontdekte ik in zijn werk iets wat ik het ‘puntzakperspectief’ noemde: Freud dreef zijn naakte model de hoek in, liet ledematen argeloos rondslingeren en plaatste het geslacht in het centrum van de compositie. Maar vooral keek hij op zijn model neer, zoals het zelfportret uit 1965 laat zien. Een uiting van macht vond ik dat standpunt, en een teken van kilheid dat lillende vlees.
Totdat ik in 1988 zijn werk voor het eerst in het echt zag in de Neue Nationalgalerie in Berlijn en ik mijn standpunt moest bijstellen. Het puntzakperspectief gaf het werk een urgentie en indringendheid. De gouden lijsten begrensden het open en bloot. En uit de delicaat aangebrachte lagen verf – in pastelkleurige rozen, okers en ombers – sprak een wederkerig geduld van meester en model. Het waren monumentaal intieme werken waarvan het virtuoze verfoppervlak een sensatie van huid gaf.
Dit herfstnummer probeert voorbij het imago van de kunstenaar te kijken. En voorbij onze eigen vooringenomenheid. De handgeschreven brief of kaart helpt ons daarbij en natuurlijk de werken in het echt zien. Tijd om weer naar het museum te gaan.
Nicole Ex,
hoofdredacteur See All This
Dit is het editorial van See All This #23, Herfst 2021.
Bestel het nummer hier >
Reacties op Freud op de sofa | Editorial #23