De wereld als je studio | Deel II – Karianne Bueno

In De wereld als je studio lees je de verhalen van kunstenaars voor wie het reizen, het ontdekken van nieuwe plekken, een fundamenteel onderdeel is van hun werk. Fotograaf Karianne Bueno reisde naar Doug, een man die al 47 jaar in het bos van Vancouver Island woont, een afgelegen plek waar hij een camping heeft. “Als kind fantaseerde ik al over het leven op een plek ver van andere mensen, aangewezen op mezelf. Het daadwerkelijk doen heb ik nooit gedurfd, maar fotografie biedt een uitweg. Het dwingt me te ervaren waar ik bang voor ben.” 

Tekst: Karianne Bueno

In de ochtend van de eerste nacht op Dougs camping ontwaak ik met een doffe hoofdpijn. Ik had liggen woelen en was meerdere keren wakker geschrokken. Het donker was zo intens dat ik mijn oriëntatie kwijt was, alsof ik op de bodem van de oceaan lag. Zelfs mijn eigen handen, die ik uitspreidde voor mijn ogen, bleven onzichtbaar. Nu staat de camper vol in de zon. De miezer, die me gedurende twee dagen rijden gezelschap heeft gehouden, dampt op uit het gras. Met iedere slok slappe koffie, sijpelt de moed terug mijn lijf in. Fotograferen stel ik nog even uit. Eerst aankomen. Landen. De priemende gedachte dat dat laf uitstelgedrag is, druk ik weg. 

Ik besluit een zeil op te hangen tegen de regen, die ongetwijfeld zal terugkeren. Hoewel het nog maar net juni is en nog niet heel warm, breekt het zweet me uit. Ik voel me gespannen, ogen prikken in mijn rug. Tussen de struiken zitten ze — poema’s, wolven, beren. Elk moment kan mijn laatste zijn.

Shit, ik doe het

Waarom deed ik dit ook alweer? Die vraag houdt me iedere reis opnieuw bezig. Alsof ik het nooit leer. De opwinding van het eerste besef — ik ga! ik doe het gewoon! — maakt vroeg of laat plaats voor het tegenovergestelde, dat zich ergens in mijn maag nestelt voor de duur van de reis. Shit, ik doe het. Ik kan niet meer terug. 

Toch, weet ik inmiddels, is dit gevoel nodig voor wat ik wil. Het is onderdeel geworden van mijn werk. Mijn verhalen gaan over keuzes maken, niet meer terug kunnen. Over eenzaamheid, angst. Over het accepteren van je eigen nietigheid. Als kind fantaseerde ik al over het leven op een plek ver van andere mensen, aangewezen op mezelf. Het daadwerkelijk doen heb ik nooit gedurfd. Ik ben een dromer en een denker gebleven, ik leef in mijn hoofd. Fotografie, en in groeiende mate schrijven, biedt een uitweg. Het dwingt me te gaan, te ervaren waar ik bang voor ben en tegelijkertijd naar verlang. Iedere reis, hoe moeizaam ook, kom ik terug met ideeën en verhalen waar ik vele maanden op kan teren.

Ongebreidelde angst

Ik neurie om mezelf gerust te stellen en de aanwezige sluipmoordenaars af te schrikken, maar ook omdat ik me schaam voor mijn ongebreidelde angst. Als Doug maar niet komt, hij zal me vierkant uitlachen.

Het zeil tegen de regen werkt niet mee. Steeds als ik de tweede punt probeer vast te maken, schiet de eerste los. Vloekend stamp ik in het zachte gras. Het veert soepel terug en maakt me nog pissiger. Plots hoor ik een oorverdovende zoem vlak langs me. Ik voel de beweging ervan tegen mijn wang en gil van schrik. Een reuzeninsect! Ook dat nog. Nog een keer; een razendsnelle, grijze vlek. Ik moet opzij springen, duik in elkaar. Als ik weer op durf te kijken bromt de zoem bij de punt van het zeil. Voorzichtig kom ik dichterbij, het is een kolibri. Hij denkt dat mijn zeil een grote blauwe bloem is.

Publicatie

Dit jaar verscheen Karianne Bueno’s fotoboek Doug’s Cabin, uitgegeven door the Eriskay Collection. Door de jaren heen veranderde Bueno’s tastbare fotografieproject over het leven buiten de samenleving in een labyrint van verhalen en legendes, langs meerdere lagen van tijd en werkelijkheid, zoals de jungle zelf. Met verstilde, maar beklemmende beelden, dagboekfragmenten en gevonden beelden brengt ze ons steeds dieper het bos in, weg van ons hectische maatschappij, en vraagt ​​zich af: hebben we eigenlijk controle over ons leven?

Bestel hier.
€40,-
Oplage 700
192 pp.