Word jij ook Vriend van See All This?
1 jaar voor € 54,95,-
Kies je eigen welkomstcadeau!
Eind augustus vond de Gerrit Rietveld Academie Eindexamenexpositie plaats. Hier presenteerden zo’n 160 studenten hun werk na een vier- of vijfjarige bacheloropleiding te hebben afgerond: een markering van een studie die ten einde komt en het begin van een professionele carrière. We zetten werken van veelbelovende afstudeerders voor je op een rij.
Danielle: ‘Dit werk bestaat uit een serie van drie animatiewerken, waarin vragen over de herinnering aan de kaak worden gesteld. Deze serie dealt met de herinnering en mythe van Tel Aviv en behandelt het griezelige gevoel dat donkere herinneringen onder de oppervlakte schuilen. Tel Aviv, dat vaak de Witte Stad wordt genoemd en dat zijn verhaal vaak heeft witgekalkt. De stad wordt gevierd om zijn witte Bauhaus-architectuur en wordt op de markt gebracht als De Europese stad in het Midden-Oosten, terwijl de realiteit in elke betekenis van het woord veel complexer is.
Het werk stelt stenen voor, als symbool van herinnering. De stenen geven het gevoel een hele geschiedenis te herinneren zonder deze te onthullen. De stopmotion animatietechniek wordt gebruikt om dit element van tijd te extraheren. Onder de stenen verschijnen kaarten van de oude stad die langzaam overnemen, alleen om te worden overwonnen door een ander raster. Een stem van een oudere vrouw, mijn grootmoeder, vertelt een persoonlijk verhaal en legt uit hoe ze zichzelf uit foto’s snijdt waarin ze haar uiterlijk onaangenaam vindt. Haar verhaal wordt een voorstelling van bewustmaking van de onderdrukking van de herinnering.’
Alma: ‘The Edge of a Paradise is een ruimtelijke afscheiding die bestaat uit 360 doorzichtige porseleinen elementen die zachtjes trillen wanneer er schaduw op valt. Hierdoor komt het porseleinen onderdelen in contact met elkaar waardoor er een hoge klank met een omringende kwaliteit ontstaat. Het is hier belangrijk dat de ruimte menselijke interactie reflecteert en daarom ook flexibele eigenschappen heeft, zodat het kan functioneren als een membraan of een orgaan.
Het woord ‘Paradijs’ is afgeleid van het Oud-Perzisch en betekent zoveel as omheinde of exclusieve ruimte. Dit werk speelt met zowel de sublieme associatie die wij hebben met het paradijs als de taalkundige muur. Het project ontstond tijdens een onderzoek in het Koninkrijk van Bahrein op twee gemaakte eilanden in de Perzische Golf genaamd Nurana. De archeologische en mythische geschiedenis van de locatie in contrast met het hedendaagse gebruik, is fascinerend. Deze eilanden de belichaming van de dualiteit van een paradijs, en verbinden poëzie en historie met theorie en politiek.
Deze dualiteit is ook vertaalt naar het werk; een fragile afscheiding die de afdruk van de grond van de Nurana-eilanden draagt, die licht doorlaat en sensitiviteit omzet naar geluid. Het werk nodigt uit tot interactie en connectie. Aan welke kant van de muur iemand zich bevindt en of je binnen- of buitengesloten wordt, wordt in het midden gelaten. Aan welke kant je ook staat, je schaduw is altijd aan de andere zijde.
Zie hier meer >
Elena: ‘De ingrediënten zijn geplaatst op het u-vormige platform. Sommige ervan zijn het resultaat van samenwerkingen die plaatsvonden in verschillende steden, gemaakt door verschillende handen in een uiteenlopende context en stemming. Andere werden gemaakt in de vertrouwde omgeving van mijn huis.
Dit recept vindt zijn oorsprong in de gnocchi van mijn grootmoeder, Laura. Met haar 86 jaar is ze de hoeksteen van het restaurant van mijn ooms in Manzano, Italië. Het restaurant is gevestigd in haar eigen huis, een rustiek landhuis dat wordt gekenmerkt door de u-vormige structuur. Ze woont één trap verwijderd van de eetkamer en kookt in haar eigen keuken voor de gasten. Haar keuken bevindt zich rechtsboven in de letter U.
Elke beweging heeft zijn begin en een einde. Omdat het betrekking heeft op een specifieke tijdsperiode, vinden de ingrediënten hun weg naar het platform via een handeling waarbij de betrokkenheid van de kijker bepalend is. Ik ben niet langer alleen met de ingrediënten.’
Tara: ‘Astra is de vertolking van een lichaam in de vorm van een sculpturale installatie. De installatie kwam voort uit de wens om een lichaam te construeren. Het resultaat is een interpretatie van een lichaam en representeert het mysterie en de schoonheid van ons innerlijke en uiterlijke fysieke leven. Het werk bestaat uit verschillende harde en zachte materialen, fragmenten en organische vormen die een dialoog met elkaar aangaan. Ik koos voor patronen die verwijzen naar groei of expansie, natuurlijke kleuren die het biologische weefsel vertegenwoordigen, en materialen die zich gedurende het maakproces vormen naar mijn lichaam en handen. Astra kenmerkt de relatie van lichaam tot lichaam. Van zowel de kunstenaar tot het kunstwerk, als van de toeschouwer tot het kunstwerk.’
Reacties op Highlights | Gerrit Rietveld Academie graduation show 2020