Interview met Laurence Aëgerter

Voor Laurence Aëgerter ligt er nooit iets vast. Haar kleurenfoto’s van glas-in-lood-ramen bewerkte ze met speciale inkt, de kleuren worden pas zichtbaar als de zon erop schijnt: ‘een unieke, magische ervaring.’

Je hebt zojuist – in vijf minuten – een zelfportret gemaakt. Lijkt het een beetje?

‘Nou… mijn rechteroog had eigenlijk iets groter gemoeten.’

Zelfportret in vijf mintuten

Lijk je op een ‘echte kunstenaar’?

‘Een kunstenaar lijkt op een mens, dus ja.’

Wanneer wist je dat je kunstenaar wilde worden?

‘In mijn puberteit. Ik maakte eens een raadselachtig doosje met objecten en woorden. Dat gaf ik aan mijn vader en die was ‘puzzled’. Uit zijn reactie bleek dat het meer was dan ik dacht, het was een communicatiemiddel met een soort magische kracht.’

Met wat voor materiaal werk je het liefst en waarom?

‘Met beelden, mensen en woorden. Ik ben een multidisciplinair beeldend kunstenaar, het ruwe materiaal dat ik gebruik kan alles betekenen en het kan in betekenis verschuiven. Ik doe veel met fotografie, maar ik werk ook wel eens met materialen als textiel. En ik maak performances in de openbare ruimte, met mensen.’

Wat is jouw thema?

‘De rode lijn in mijn werk is de manier waarop ik dingen benader: de vrijheid die ik ervaar omdat niets ooit vastligt en alles altijd openstaat voor een nieuwe interpretatie. Er zijn oneindig veel verbindingen te maken. De kern daarbij is de menselijke conditie en de relatie tussen mens en kunst.’

Hoe denk/hoop je dat mensen zich over honderd jaar jouw werk herinneren?

‘Ik denk dat ze zich mij herinneren als een nieuwsgierige, sociaal betrokken kunstenaar.’

Welke prijzen heb je gewonnen?

‘Prijzen zijn belangrijk in je ontwikkeling, omdat mensen graag referenties gebruiken om je te identificeren, maar tegelijkertijd onbelangrijk omdat het gaat om de aard van het beestje en niet om de stickers die je er op plakt.

Voor mijn project Photographic Treatment heb ik vorig jaar de Internationale Nestléprijs voor fotografie gewonnen bij het Image Vevey festival in Zwitserland.’

En voor welke prijs zou je graag ooit eens genomineerd worden?

‘Een oeuvreprijs is natuurlijk het mooist wat je kunt krijgen.’

Gaat kunst over politiek of over God?

‘Kunst gaat over alles, het is in ieder geval niet uitsluitend een politieke of spirituele daad.’

Wat is jouw definitie van kunst?

‘Kunst is een heilige vrijplaats voor de maatschappij, voor de mens. Vrij van belangen. Een plek voor kritiek en twijfels over alle mogelijke onderwerpen, inclusief over de kunst zelf. Eigenlijk is het een ‘safeguard’ voor het geestelijk welzijn van de mensheid.’

Beschrijf je atelier.
‘Ik heb een prachtig atelier met hoog plafond en veel licht. Eén wand is een groot raam waardoor ik uitkijk over de kroon van een eeuwenoude kastanjeboom die mij met blijdschap vervult, elke keer als ik ernaar kijk.’

uitzicht vanaf werkplek

Hoe ziet je dagelijkse routine eruit als je aan een project werkt?

‘Ik sta bijna iedere dag om 6.00 uur op, mijn hersenen werken het beste tussen 6.00 en 15:00 uur, Daarna kan ik alleen nog sociale, of praktische dingen doen. Verder behoed ik me voor routine.’

Verzamel je zelf kunst en van wie, wat hangt er thuis aan je muur?

‘Mijn huis is een verlengstuk van mijn atelier, ik hang er mijn eigen werk op om me te herinneren aan wat er goed aan is en wat beter kan.’

Aan de Muur: Cathédrales Hermétiques, Coutances (2015) – gezeefdrukte ultrachrome print, het beeld verschijnt bij blootstelling aan zonlicht

Welk kunstwerk zou je graag zelf hebben gemaakt of bedacht?

‘Dat gevoel heb ik vaak en ik word er blij van. Een van de vele voorbeelden is Halve pond aardbeien van Hans Peter Feldmann. Hij fotografeerde elke aardbei afzonderlijk, de foto’s vormen naast elkaar het halve pond. Het werk is krachtig in haar eenvoud en brengt mij op filosofische gedachten.’

Kan kunst de wereld veranderen?

‘Zeker. Kunst kan het bewustzijn verhogen. Het sluipt via intuïtieve kanalen in je onderbewustzijn. Kunst kan mensen inspireren, troosten en hun leven doen veranderen. Je kunt met kunst levens redden.

In mijn laatste project, Photographic Treatment, ga ik uit van de helende kracht van beelden. Ik gebruik fotografie als therapeutisch middel voor mensen met Alzheimer, waarbij ik begeleid word door een professor in de psychogeriatrie. Het bekijken en bespreken van foto’s draagt bij aan het welbevinden en het stimuleert cognitieve functies: ‘use it or lose it’. Ik hoop dat er een moment komt dat men dertig foto’s kan voorschrijven in plaats van een pil.’

uit Photographic Treatment

Vertel eens iets over je huidige exposities?

‘Bij Foto Colectania in Barcelona zijn op het moment acht zwart-wit foto’s uit mijn serie Cathédrales te zien.

Op de PAN Amsterdam is mijn serie Cathédrales Hermétiques – vitraux te zien: kleurenfoto’s van glas-in-loodramen, die gezeefdrukt zijn met een zwarte, thermische inkt. Als de zon over de foto heen strijkt, wordt de zwarte laag geleidelijk aan doorzichtig en komen de kleuren tevoorschijn. De foto’s worden als het ware door de zon gereveleerd. Dit levert een unieke en beetje magische ervaring op, als je voor zo’n beeld staat terwijl de zon het millimeter voor millimeter van zwart naar kleur omtovert. Het is alchemie. Ik beleef dat als iets heel moois, moeilijk te omschrijven, een soort van verruiming van binnen.’

Tot en met 10 december is in Fondation Foto Colectania in Barcelona de groepsexpositie I wanted to be a photographer te zien.

Seelevel Gallery presenteert van 20 tot en met 27 november het werk van Laurence Aëgerter op de PAN Amsterdam.