Sandra Mujinga

Sandra Mujinga (1989) verandert de kelderruimte van het Stedelijk met Skin to Skin tot een mysterieuze twilight zone. De buitenaardse ruimte is gevuld met geluid, licht, spiegels en 55 identieke sculpturen. De aanwezigheid van deze figuren voelt geladen, alsof ze stille getuigen zijn van een vervreemdende of onheilspellende wereld.

Geïnspireerd door sciencefiction onderzoekt Mujinga in Skin to Skin wat het betekent om te leven in een wereld waarin je digitaal kunt worden verspreid of gekopieerd. Als je overal bent, ook in de digitale omgeving, zien mensen je dan nog wel, of val je juist niet meer op? Licht en geluid spelen een sleutelrol in Skin to Skin, en zijn beide gecomponeerd door Mujinga zelf. De ruimte verandert voortdurend van karakter. Het groene licht lijkt de werkelijkheid langzaam te vervormen: huidtinten verdwijnen, materialen krijgen een andere textuur, schaduwen worden langer en korter.

Afbeelding: Sandra Mujinga, Skin to Skin, 2025, Stedelijk Museum Amsterdam