Panorama | Alexander Blank

Vorig jaar kreeg Alexander Blank zijn eigen kindertekeningen onder ogen en werd hij getroffen door hun ongepolijste directheid en energie. In het bijzonder zijn vroegere zonnen fascineerden hem: ze leken niet op het vertrouwde icoon dat op alle beeldschermen en telefoons figureert, maar hadden een expressie die dynamisch, soms tegendraads, maar ook buitengewoon verrassend bleek. In zijn sieraden was Blank altijd al een meester in het bespelen van de betekenissen van emoji, logo’s en pictogrammen, zijn Smiley – inmiddels al jaren het symbool van de KunstRai – is een treffend voorbeeld. De vonk die Blank nodig had om weer sieraden te gaan maken, ontstond dus niet bij de contemporaine beeldtaal, maar door zijn eigen, jeugdige kijk op de wereld.

Hij ging aan de slag met hardkunstof plaat en ontwikkelde met een, schuin toegepaste, zaag een beeldtaal die recht deed aan een onbesuisd kinderhandschift. Naast zijn eigen tekeningen gebruikte hij er ook een aantal van kinderen van zijn vrienden. Om zelf, als volwassene, dit soort schetsen te maken, bleek een hopeloze onderneming, daarvoor had hij inmiddels veel te veel bij- en afgeleerd. Blank maakte een hele serie zon-broches. Ze zijn, net als de tekeningen, krachtig en associatief, echter niet meer stralend goudgeel. Alles is uitgevoerd in ingetogen grijze kleuren: niet langer de illusies van een jonge jongen verbeeldend, maar in de tinten van de wolken die de zon zo vaak verhullen. Eenmaal gedragen als broche zeggen ze iets – soms doelbewust, soms onbedoeld – over de drager, daarnaast vormen ze een spiegel voor degene die hij of zij zal gaan ontmoeten.