The Revolutions That Did (Not) Happen: Silvia Martes

Lichaamsdelen aan een waslijn, etalagepoppen die tot leven komen en menselijke tanden en kiezen als betaalmiddel. In Silvia Martes’ film The Revolutions That Did (Not) Happen (2021), die in de projectruimte WOOL zijn première beleeft, bekruipt je al snel een onheilspellend gevoel. Maar met haar surrealistische sciencefictionverhalen die telkens een onverwachte wending nemen, houdt Martes je aan het beeld gekluisterd.

Martes (Eindhoven, 1985), die deze zomer haar artist-in-resident-periode aan de Amsterdamse Rijksakademie afsloot, werd afgelopen voorjaar genomineerd voor de Prix de Rome. Ze maakt doorgaans korte experimentele films waarin vervreemdende gebeurtenissen hun geloofwaardigheid ontlenen aan de uiterst precies en zelf vormgegeven filmsets waarin ze zich afspelen. De films, waarin de kunstenaar meestal ook zelf een rol in speelt, vertellen geen helder chronologisch verhaal. Het zijn eerder collages van verschillende, soms absurdistische, scènes die losjes en intuïtief met elkaar zijn verweven. Alsof de toeschouwer terloopse inkijkjes krijgt in een wereld die op het eerste gezicht bekend voorkomt, maar tegelijkertijd totaal ongrijpbaar is. Het is vervolgens aan de kijker deze suggestieve beeldcollage en raadselachtige scènes te interpreteren en er zijn eigen verhaal van te maken.