BLOG

Zie de mens – de opening

Door Redactie See All This | oktober, 2016

Afgelopen zaterdag opende in Museum de Fundatie in Zwolle de tentoonstelling Zie de Mens. 100 jaar, 100 gezichten, samengesteld door journalist, kunstcriticus en curator Hans den Hartog Jager (lees ook zijn blog over de totstandkoming van de tentoonstelling). See All This was erbij en fotografeerde bezoekers voor hun favoriete portret.

Hans den Hartog Jager, curator tentoonstelling

Staat bij Le Nouveau-Né (1920) van Constantin Brâncuși.

Hans den Hartog Jager

Foto: Sanne Glasbergen

‘Dit ei staat symbool voor de hele tentoonstelling omdat dit ei als het ware openbarst en al die andere kunstwerken er dan uitkomen. Zo simpel is het voor mij. Het is en het menselijk hoofd en het begin van nieuw leven. Een prachtig symbool voor wat hier allemaal hangt.’

Lara den Hartog Jager (zit nog op de middelbare school) en Céline Villevoye (eerstejaars aan de HKU)

Zitten voor Untitled Painting (Spiegels op Doek) van Michael Baldwin (1956).

Lara den Hartog Jager + Celine Villevoye

Foto: Sanne Glasbergen

Lara: (in het zwart) ‘Dat hier opeens een spiegel staat vonden wij echt een verrassing. We keken een beetje rond en dan zie je eerst je eigen benen, best vreemd. Toen gingen we er maar voor zitten. Eigenlijk zit je altijd in een split voor deze spiegel. Je wordt doorbroken door de hoek. Een andere dimensie waarin je jezelf ziet.’

Céline: (streepjes-shirt) ‘Het is een soort ouderwetse selfie. Dat een kunstenaar gewoon een spiegel ophangt is nu alweer bijna cliché. Ook dat wij er dan voor gaan zitten en een foto van onszelf maken. Maar het is grappig dat toen dit kunstwerk werd gemaakt, mensen nog niet eens een mobiel hadden.’

Awoiska van der Molen, fotograaf en beeldend kunstenaar

Staat bij bij Kazemir Malevich, Vrouwelijke Torso (1933), Eva Besnyö, Zelfportret (1934) en Walker Evans, Alle Mae Burrough (1936), Hale County, Alabama.

Awoiska van der Molen

Foto: Sanne Glasbergen

‘Mag ik misschien ook bij drie portretten staan? Het lijkt misschien een beetje veel maar ik vind juist de combinatie van deze werken zo bijzonder. Een zelfportret van de jonge fotografe Eva Besnyö, Walker Evans die de Great Depression fotografeert en Malevich die één van de hoogtepunten in de abstracte schilderkunst bereikt. Drie totaal verschillend uitingen en onderwerpen, maar allemaal tussen 1933 en 1936. Dat is toch ongelooflijk bijzonder!’

Herma Volkers, verkoopster en ‘muze’ van haar vriend, filmmaker Lex Olthof

Staat bij een portret van Marlene Dietrich (1932), door Edward Steichen.

Herma Volkers

Foto: Sanne Glasbergen

‘Ik heb twintig jaar geleden de biografie van Marlene Dietrich gelezen en die heeft me erg geraakt. Zoals zij altijd gefotografeerd wilde worden! De belichting moest perfect zijn, haar neus moest goed uitkomen. Ook las ik dat ze een keer op een foto moest met andere actrices, dat vond ze eerst helemaal niks, maar achteraf was ze er heel blij mee, omdat in vergelijking met die andere vrouwen haar figuur zo mooi uitkwam. Het is een heel egoïstische vrouw, maar ze spreekt me wel aan. Ik denk dat zij zichzelf gewoon de vrouw vond. En als ik die foto van haar zo zie, dan denk ik: ja, dit is ze ook!’

Carlien Oudes, directeur Art Worlds

Poseert bij Vrouw en profil voor de zonnebloemen van Van Gogh, (1918) van Isaac Israëls.

Carlien Oudes

Foto: Sanne Glasbergen

‘Het karakter van deze vrouw spreekt me aan. Ze kijkt niet minzaam, eerder opmerkzaam. Ze houdt het allemaal goed in de gaten. Ze heeft haar rug recht, wat ik erg kan waarderen. Ik vind het ook prachtig geschilderd. Die vlakke lijn die die neus weergeeft, schitterend, dat rode in die neus komt overeen met haar mond. En dan ter hoogte van waar ze haar armen over elkaar heenslaat, dan is het opeens af. Al met al, schitterend!’

Ralph Keuning, directeur Museum de Fundatie

Staat bij het werk Petrus und der Hahn II, (1957) van Otto Dix.

Ralph Keuning

Foto: Sanne Glasbergen

‘Dix was een heel stoere kunstenaar die zichzelf een soort van veroveraar van de waarheid voelde. Hij was zwaar getraumatiseerd door de Eerste Wereldoorlog. Hier schildert hij zichzelf als Petrus met de haan waarin hij God verloochent. De bravoure van die beschadigde jonge held, de krijger, is opeens een oude man geworden. Als je naar de vroege werken van Dix kijkt, was hij bijna een hyper-realist, en in dit werk breekt hij daar totaal mee. Het straalt een intens verdriet en een intense vermoeidheid uit, maar aan de andere kant zie je dat die schilderkunst zo verschrikkelijk veerkrachtig is. Dat raakt me persoonlijk.’

Jan-Albert Hiemstra, floor manager van Museum de Fundatie

Staat voor Grande Nature Morte au Guéridon (1931) van Pablo Picasso.

Jan-Albert Hiemstra

Foto: Sanne Glasbergen

‘Ik zag hoe dit schilderij binnenkwam, als allerlaatste in deze tentoonstelling, en met hoeveel zorg het is neergezet. Dat maakt het werk voor mij extra bijzonder. Het is een echte Picasso. Indrukwekkend, prachtige kleuren. Ik zal er goed op letten.’

Joyce Roodnat, columnist en commentator bij NRC Handelsblad

Staat bij een video-kunstwerk, Paralyzed (1993) van Klara Lidén.

Joyce Roodnat

Foto: Sanne Glasbergen

‘Wat ik zo prachtig vind is dat deze vrouw echt los durft te gaan. Ze zit in de metro en daar doet ze de meest gekke dingen. Het wordt steeds extremer. Ze makt een koprol, trekt haar broek uit. Je ziet dat mensen er helemaal niet op reageren. Voor mij is dit wat kunst moet zijn: compromisloos iets toevoegen aan de werkelijkheid. En ik houd heel erg van uitgelatenheid. Ik houd ook van mooie ingetogen kunstwerken hoor, maar ook van iemand die helemaal te wauw gaat. Ik wil dat zij een keer een grote solo in het Stedelijk Museum krijgt. Dat verdient ze al zo lang.’

Nicole Ex, founding editor See All This

Danst voor de video-installatie Why I never became a dancer (1995) van Tracey Emin.

Nicole Ex

Foto: Sanne Glasbergen

‘Ik dans dus ik kan even aan niets anders denken. Ik dans met dank aan Tracey Emin, de Britse kunstenaar en enfant terrible die een aantal voor vrouwen ongemakkelijke onderwerpen bespreekbaar heeft gemaakt. Doeltreffend doet ze dat!’

Rianne van Dijck, eindredacteur See All This

Staat bij Alle Mae Burroughs, Hale County (1936) door Walker Evans. 

Rianne van Dijck

Foto: Sanne Glasbergen

‘Toen Walker Evans samen met journalist James Agee in de jaren dertig naar Alabama ging om daar de arme katoenplukkers te fotograferen voor een reportage in Fortune Magazine, was het eigenlijk de bedoeling dat ze maar even zouden blijven. Ze bleven maanden en de tijdschriftreportage werd uiteindelijk het beroemde boek: Let Us Now Praise Famous Men. Voor mij gaat dit portret over de diepe betrokkenheid van een kunstenaar (in dit geval een fotograaf en een schrijver) bij zijn onderwerp en stiekem wil ik dit natuurlijk ook: heerlijk om eens wat langer de tijd te nemen om aan één onderwerp te werken.’

 


Zie de Mens. 100 jaar, 100 gezichten, t/m 15 januari te zien in Museum de Fundatie in Zwolle.

 

 

 

 

 

 

 

 

Reacties op Zie de mens – de opening

laat een reactie achter

Uw beoordeling