BLOG

Schilderijen van licht en wind | EYE Filmmuseum

Door Redactie See All This | september, 2017

Schilderijen van licht en wind

Tekst: Dana Linssen

Soms, als we kunstwerken heel mooi vinden, vergelijken we ze met dromen. Alsof alleen iets wat aan onze gewone werkelijkheid ontsnapt, voldoet om te beschrijven wat er gebeurt als we naar die werken kijken. Dat geldt voor de twee kunstenaars die dit najaar centraal staan in het EYE Filmmuseum: Cao Guimarães (Belo Horizonte, 1965) en Apichatpong Weerasethakul (Bangkok, 1970).

Apichatpong Weerasethakul, Tropical Malady (Sud Pralad) (2004) (Courtesy the artist and Kick the Machine Films, Bangkok)

Tussen droom en werkelijkheid

In de films en installaties van Apichatpong lopen droom en werkelijkheid door elkaar. In films als Blissfully Yours (2002), Tropical Malady (2004) en Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (2010), die diverse prijzen wonnen op het filmfestival van Cannes, verandert een man in een tijger, schuift een aapgeest aan bij het avondeten en herinneren de hoofdpersonen zich vorige of toekomstige levens. Dat klinkt surrealistisch, maar in zijn werk is het bovennatuurlijke en buitenzintuiglijke heel concreet. Dat komt omdat hij verhalen vertelt die geworteld zijn in de geschiedenis van de streek waar hij het grootste gedeelte van zijn leven doorbracht, op het grensgebied tussen Laos, Myanmar en Cambodja, waar bloedige conflicten hebben gewoed, illegalen de grens oversteken, minderheden worden gediscrimineerd. Soms zien zijn filmbeelden er simpel en teder uit, laat hij ons alleen maar kijken naar hoe het zonlicht de groene bladeren in de jungle streelt. Maar door kleine verhalen en dialoogjes laat hij ons nadenken over hoe de geschiedenis daar nog steeds doorwerkt.

Cao Guimarães, Sin Peso (2007) (Courtesy the artist)

Zo licht als zeepbellen

Die tederheid zit ook in de filmbeelden van Guimarães. Zijn korte films bestaan soms alleen maar uit zeepbellen die door een huis zweven, of het zachte spel van de wind in losgewapperde zeilen. Je gaat er anders door kijken. Je hartslag vertraagt, je ademhaling komt tot rust. Is het een droom? Of word je wakker in een andere wereld, waar lichtheid en ernst, glimlachende beeldgrapjes en binnenpretjes, maar ook de diepe verbondenheid van de maker met zijn omgeving tot uitdrukking komt? Voor even ben jij daar ook. Alsof film niet alleen in sciencefictionverhalen een tijdreismachine is, maar ook in gedichten.


De tentoonstelling Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães is te zien van 16 september t/m 3 december in Eye Filmmuseum.

Reacties op Schilderijen van licht en wind | EYE Filmmuseum

laat een reactie achter

Uw beoordeling